Üç İhtilal Çocuğu

Unuttuklarımı hatırlamak gittikçe zorlaşıyor. Bazı şeyleri sürekli tekrar etmek, hatırlayıp anmak gerek. Biliyorum, kimse bir on sene önceki yerinde olmak zorunda değil. Ama hala içeride olanlar, kaçaklar, yurduna hasret yaşayanlar var. Geçmişine lanet okuyanlar, geçmişini müzayedeye çıkaranlar da var. Kimisi de, duyuyorum, para kazanmakta konum sahibi olmakta geç kalmak yüzünden küsmüş geçmişine.
Biliyorum, onlardan hapislerde çürüyenler, arada yitenler, kim vurduya gidenler, kayıplara karışanlar, pişman olanlar. Onların köşe başlarında kilitlenen dilleri, elleri, bütün hayatları. Korkuları, özlemleri, yanılgıları, ihanetleri, arada kalmışlıkları, her ne varsa bir yerlerde kayıtlı. Hiç bir şey arada yitip gitmez hiç bir bulut aydınlığı lekeleyemez, biliyorum. Biliyorum, temkinliliğe aldırış etmeyen ve para kazanamama yüzünden, kahramanlıkları ödüllendirilmedi diye geçmişine küsmeyen insanlar hep var. Onların bir geçmiş sıcaklığı, bir esenlik serinliği getiren; dinlemeyi bilen ve dinleten, dinlendiren yakınlıklarını duyuyorum. Onlarla aynı kitapları okuduk, aynı marşların ve şiirlerin heyecanlarını yaşadık, aynı acı ve sevinçleri biriktirdik yüreklerimize. Şimdi kahkaha atamayışımda rahat rahat uyuyamayışımda da onlar var. İlk görüşte bir cinsten olduğumuzu duyacağımız insanlar hiç bir zaman tamamiyle yitip gitmezler, biliyorum.