Arya

Vakit yine ertesi bir acının.
Sen, kabuğa kısır bir yaranın öncesi oluyorsun bende,
Bense, gecenin teninde kendini doğuran siyah.
Kışlar ateş yakıyor avuçlarımda.
Ve o vakit ne olduğunu anlıyorum nasipsizliğin.
Bütün tövbelerimi buruşturup,
Seni benden ayrı yazan imla kılavuzlarına
Diken inciten küfürler ediyorum.

Sonra asasıyla yüreğimi ikiye bölüyor Musa.
Artık yokluğun daha da ağır geliyor en soluma.
Biliyorum, bir şiirlik mesafe kaldı en sonuma.
Ve aslında sen, 'geçtin' bana.
Ki zaten hiç geç'medin kalbimden...