Kadınım

Sen kalan tek duvarısın evimin; sıkı sıkıya sırtımı yasladığım, omzunda ağlamaktan gocunmadığım tek ve en sağlam bildiğim duvarımsın benim.

Kadınım
Yalnızlığımda;
Dudaklarındır tek kalabalığım

Yokluğunun hayali yok yanımda, yasak bir meyvesin ve tüm yasaklar gibi vazgeçilmezsin bana

Sana yüz çevirmektense, ömrüme bedel gözlerinin içine baka baka aramızda alevlenen uçurumlara bırakırım bedenimi...

Sen saçlarına kır çiçeklerinden taçlar takılası, dizlerinde yatılası, gözlerine bakılası, uğruna ömürler verilesi bir melektin.

Hani çok başkasın diyorum ya Başka olmazsan, tılsımını yitirir mi kelimeler yanında? Çırpınışlarım bir nefeslik sesinle son bulur mu?

Biz ayrılığın kavuşmaya dönüştüğü o kısacık ana sıkıştırırdık nefeslerimizi. O an için verebileceğim bir ömürden fazlası değildi; o an için her şeyi erteleyebilir her şeyden vazgeçebilirdim