Tipi

Kar, ağır ağır ve sinsice yağıyordu. Biz aldırmıyorduk.
Rüzgar gittikçe hızlanıyor, kartaneleri o uslu uslu yere inişini unutup, boşlukta uçuşuyordu. Yolu yarılamıştık...
Uzaklar sisliydi. Rüzgar, bağını koparmış köpekler gibi saldırıyordu. Birden tipi şiddetlendi, gök yere kapandı. Önümüzü göremiyorduk. Belimize kadar karlara gömülmüştük. Yüzümüzde korku dolaşıyordu ama ümitsiz değildik. Küçük ellerimiz birbirini dostlukla kavramıştı... Bir de kurt sürüsü çıkarsa karşımıza... ?Kurt sisli havayı sever? özdeyişi de usumuzda sürekli geziniyordu. Tipi artık binlerce kurt gibi uluyordu. Ölüm korkusunun suskunluğuyla, bu karanlık dünyada yitip gitmenin kaygısıyla birbirimize baktık...
Ve...